"Vicky komt bij me staan in de hoepel en ik pak de borstel en begin zachtjes tegen haar te praten, borstel een beetje haar manen en kijk in haar ogen. Even legt ze haar hoofd in mijn nek. Ik raak ontroerd en met dat ik blijf praten en borstelen voel ik hoe Vicky door dichtbij te blijven me troost. Dat warme ponylijf, haar hoofd die steeds een beetje bij mijn hoofd in de buurt is. Net alsof ze voelt hoe verdrietig ik ben." [lees meer...] Een stukje uit het blog van Hettie, dat