Het heeft een tijdje geduurd voordat ik mensen vond die mij konden helpen mezelf hierin te begrijpen. Mensen die niet zo schrokken van mijn stoere buitenkant, maar die daar achter durfden te kijken, ervan overtuigd dat ik goede redenen had voor de strijd die ik voerde. Ze waren bereid zich aan mij te verbinden - met alles wat er bij me was - zodat ik hetzelfde kon leren: verbinding maken met mezelf en van daaruit ook weer met de a(A)nder. Deze vorm van eerlijk en liefdevol contact, redde mijn leven. Daar waar ik eerst nog erg gefocust was op ‘ik moet gelukkig worden’, groeide dat langzaam toe naar een rustiger ‘ik ben onderweg en ik hoef het niet alleen te doen’. Het was een moeilijke weg, waarop ik ontdekte dat écht leven pas mogelijk wordt wanneer je de moed vindt om ook je kwetsbaarheid, pijn en gebrokenheid onder ogen te komen. Een hele uitdaging, vooral wanneer er veel kapot is in je leven. Deze weg had ik niet kunnen gaan, zonder de steun en het geduld van mensen - én van een God - die hier zelf ook iets van begrepen hadden. Vind ik het leven nu dan altijd leuk en makkelijk? Zeker niet! Maar zolang ik de verbinding blijf zoeken en mijn ogen op de Weg weet te houden, kan er náást alles wat moeilijk is ook steeds meer ruimte ontstaan voor heling, vertrouwen, dankbaarheid en plezier!