Ik weet het nog goed. Driftig zwaaiend stond ik voor hem: “Ja maar ik VOEL dat zo!”. Waarmee ik eigenlijk bedoelde te zeggen: "Ik voel het, dus het is WAAR. Ik heb gelijk". Zijn antwoord? “Af en toe mag je ook best een beetje je verstand gebruiken.” Het was alsof ik in één klap weer wist waar ik was. Oké, het lijkt misschien wat onaardig, maar het was echt fijn om te horen. Ik verzoop op dat moment namelijk een beetje in mijn gevoel. Ik raakte stuurloos. Stuurloos door te lui

Vanmorgen heb ik mijn hoofd even neergelegd bij iemand. Een voor mij niet erg natuurlijke beweging als ik heel eerlijk ben. Ik ga doorgaans nogal rechtop door het leven. Sterk. Mezelf overeind houdend. Als ik niet oppas doe ik dit zo goed en zo lang, dat mijn lijf uiteindelijk zegt: “Hé, naar beneden jij!”. Om maar in paardentaal te spreken: dan zak ik door mijn hoeven. En eigenlijk is het dan al te laat. Ik heb altijd enorm goede redenen om mijn hoofd NIET neer te leggen bij