Weerzien
Ik herinner me het moment nog goed. Ze kwam gehaast naar buiten lopen en terwijl ik nog in mijn auto zat, riep ze me vanaf een afstandje toe: “Ik had doorgegeven aan het kantoor dat we alle hulp voorlopig moeten stopzetten. We durven het niet aan. Het risico is voor ons te groot." Ik zag de ontreddering op haar gezicht. Het raakte me.. Er zat voor mij niets anders op dan om - na een onhandig praatje op grote afstand - om te keren en weer te gaan.
En nu - drie maand later - zien we elkaar weer. In levende lijve! De zorg is weer opgestart en het voelt stiekem als een klein feestje dat ik weer mag beginnen! Dat gevoel is wederzijds. Ik krijg meerdere keren te horen hoe blij ze zijn dat ik er weer ben. We praten ouderwets bij en ik stuif lekker door het huis met een sopje. Ik weet de weg. Het voelt vertrouwd.
Terwijl ik tegen het eind nog even de dweil rond zwabber komt meneer terug van de schoenenwinkel. Hij zwaait triomfantelijk met zijn nieuwe schoenen. “Maar 45 euro!” roept hij blij. Ik moet lachen. En eigenlijk nog wel het meest om het gesprek dat daarna ontstaat met zijn vrouw. “Passen ze wel dan?” “Ja hoor, zeker wel. Maat 46”. “Nou maar… “ en daar gaan ze heen.. kibbel kibbel. Over kwaliteit van schoenen. Goedkoop. Duurkoop. Geweldig!
Niet veel later vind ik ze allebei naast elkaar zittend op een stoel, kijkend naar de keuken. Alsof daar een theatervoorstelling gaande is die echt de moeite waard is te bekijken. Wanneer ik ernaar vraag krijg ik te horen wat er allemaal mis is met die (in mijn ogen nog prima!) oude keukenkastjes. De hele verbouwing wordt besproken en ook daar… kibbel kibbel. Het lijkt haast alsof ze het expres niet met elkaar eens zijn, gewoon omdat dat leuker is.
Ik geniet ervan! Van dit weerzien. Van het feit dat ze er allebei nog zijn. Dat ze nog kunnen kibbelen en lachen samen. Dat er weer schoenen gekocht kunnen worden. En dat er plannetjes worden gemaakt. Ergens hangt corona natuurlijk nog steeds in de lucht. Die dreiging is niet weg. Maar toch.. er komt weer een beetje Leven terug ofzo. Een beetje meer leven en een beetje minder alleen.
En dat voelt goed!
