Samen - zonder jezelf te verliezen

Vanmorgen heb ik mijn hoofd even neergelegd bij iemand. Een voor mij niet erg natuurlijke beweging als ik heel eerlijk ben. Ik ga doorgaans nogal rechtop door het leven. Sterk. Mezelf overeind houdend.

Als ik niet oppas doe ik dit zo goed en zo lang, dat mijn lijf uiteindelijk zegt: “Hé, naar beneden jij!”. Om maar in paardentaal te spreken: dan zak ik door mijn hoeven. En eigenlijk is het dan al te laat.

Ik heb altijd enorm goede redenen om mijn hoofd NIET neer te leggen bij iemand, geen steun te zoeken. Ik kan het immers allemaal prima zelf! Zo doe ik het al mijn hele leven; sterk zijn. Doorgaan. Niet opgeven. En vooral mijn hoofd niet laten hangen!

Daarbij vind ik mensen vertrouwen en toelaten in mijn kwetsbaarheid een behoorlijke klus! Het zal niet de eerste keer zijn dat ik juist dan afgewezen wordt, uitgelachen, zwak gevonden.. Niet echt een heel lekker vooruitzicht vind ik.. wat jij?

En toch.. als er iets is wat ik de afgelopen jaren ontdekt heb, dan is het wel hoe ik het gewoon nodig heb om af en toe mijn hoofd bij iemand neer te leggen. Even te leunen. Even zorg voor mij. Om iemand nodig te hebben en daarna te merken dat ik gewoon weer op kan staan en op m’n eigen benen verder kan wandelen.

Hoe fijn is dat! Dat je niet alles alleen hoeft te doen en ondertussen in het samen jezelf niet verliest. Ik vind het gaaf om steeds meer te ontdekken dat dat bestaat.

Enne… als jij nou ook zo’n stoere bent, die haar hoofd nooit laat hangen en altijd maar doorgaat.. Die liever geen mensen nodig heeft, maar ondertussen eigenlijk zó graag eens iemand even naast zich zou willen..

er is hier plek voor jou! Mét al je mogelijke twijfels, wantrouwen en verzet daarbij.

WELKOM!

Aline