- 2 mrt. 2018

Maar wat zal die ander wel niet denken...?

Deze gedachte komt regelmatig bij me op. Herkenbaar? Vooral op de momenten dat ik iets doe of zeg wat een ander mogelijk niet zo leuk zal vinden, is het er meteen. Paarden lijken dit probleem niet zo te kennen. Zij zeggen bijvoorbeeld gewoon "nee" zonder schuldgevoel en zonder angst voor afwijzing. Gewoon omdat het nee is.

"Paarden lijken dit probleem niet zo te kennen."

Vanmorgen keek ik uit het raam en zag hoe mijn jongste paard Amy behoorlijk de grenzen van Angel liep op te zoeken. Ze wilde spelen en diende dat verzoek bij Angel op een niet al te subtiele manier in. Ik geniet er altijd van als ik haar zo bezig zie. Ik begrijp haar wel. Het heeft iets leuks om een beetje grenzen op te zoeken. Toch? Beetje klieren, beetje irritant zijn. En als er dan ook nog reactie komt, dan wordt het helemaal leuk. Ergens ben ik wel jaloers op haar onbevangenheid hierin. Ze lijkt zich geen moment druk te maken over wat Angel hier van zal vinden. Nee, ze doet het gewoon. Lekker irritant zijn. Met haar oren plat in haar nek en haar mond half open doet ze schijnaanvallen. Nét buiten het bereik van Angel natuurlijk, zo slim is ze wel!

Angel blijft onverstoorbaar. Ze ziet de noodzaak er niet zo van om in te gaan op Amy's baldadige uitnodiging. Nee, Angel heeft geen zin. Gewoon NIET. Stoïcijns staat ze de schijnaanvallen van Amy te incasseren. Alsof ze ook gewoon weet dat Amy het niet in haar paardenhoofd zal halen om haar echt te bijten. Wanneer de boodschap niet over lijkt te komen bij Amy, valt ze plots stevig naar haar uit. "Ik zei nee!". Angel doet vandaag even niet mee.

Wat heerlijk als je dat kunt. Gewoon geen zin hebben. De uitnodiging van de ander zien, aanhoren, misschien ook wel begrijpen, en dan alsnog gewoon geen zin hebben en dat aangeven. Niet uit schuldgevoel dan toch maar meedoen. Niet bang zijn dat je dan niet meer leuk gevonden wordt. Gewoon een "nee". Lekker duidelijk. Het wordt er rustig van. Amy lijkt het allemaal niet erg persoonlijk op te vatten. Na wat gesputter geeft ze het op en gaat ze op zoek naar de waterbak. Deze omgooien is ook leuk. De "Amy, neeeee...!" die daarop volgt vanuit het raam hier boven maakt alles goed. Gelukt! Toch nog aandacht!

"Trouw aan zichzelf en daarmee dus ook aan de ander"

Ook al heeft Angel niet met haar meegedaan, wat ik als toeschouwer eigenlijk best heel ongezellig en niet zo aardig vind, Amy heeft alle ruimte gekregen om haar eigen baldadige, irritante zelf te zijn. Dus misschien juist wel mooi... Zo is er ruimte voor allebei. De één heeft zin in een spelletje, de ander niet. Twee paarden die trouw zijn gebleven aan zichzelf en daarmee dus ook aan de ander.

Meestal hebben wij mensen echt goede redenen om ons zorgen te maken over wat de ander van ons denkt. Daar wil ik niet makkelijk over doen. Vaak zijn we door eerder opgedane ervaringen zo bang geworden voor afwijzing, zo bang om de ander kwijt te raken, dat we voorbij onze eigen wil en wensen stuiven en tegemoetkomen aan de wensen van de ander. Dat we dan niet langer trouw zijn aan onszelf en daarmee eigenlijk al helemaal niet aan de ander, dat hebben we lang niet altijd door.

De mogelijkheid tot verandering begint bij bewustwording. En precies daarin kunnen paarden ons helpen. Soms dus alleen al door te kijken naar wat er tussen twee paarden gebeurt. Ik hou ervan!