Als de Hemel de aarde raakt..

“Wie heeft er inbreng?” Het is dé standaard vraag aan het begin van intervisie na een eerste rondje hoe-zit-je-er-bij. Een paar handen gaan omhoog, onderwerpen komen voorbij en wanneer alles op de grote stapel ligt, wordt het tijd om te kiezen en een volgorde te bepalen. Het blijft echter stil… Daar waar normaal gesproken gevochten wordt om de tijd en belangrijkheid, is er nu niemand die in beweging komt. 

Een collega merkt op dat er nergens energie voelbaar is. Hoe moeten we dan kiezen? Ik sluit erop aan. Dit waar we in zitten, dáár zit energie. Of het is meer een gebrek eraan. Tsja.. hoe noem je dit eigenlijk? We zitten er met z’n allen een beetje bij als dode vogeltjes. Lamgeslagen. Uit het lood. Moedeloos. Teleurgesteld in het leven. 

Hier zitten we dan.. allemaal therapeuten die ooit samen afstudeerden en vol goede moed aan het werk gingen in hun praktijk. Met mooie ideeën aan de slag, enthousiast over wat we geleerd hadden en wat we nu eindelijk konden doorgeven. Iets bijdragen in de wereld. Er kunnen zijn voor mensen waar de nood hoog is of de wanhoop nabij. 

Hier zitten we dan.. een paar jaar later en heel wat illusies armer. Met ervaringen dat onze - ook al wisten we dit al lang, maar toch! - armen te kort zijn. Dat we niet de hele wereld kunnen redden en sterker nog.. we regelmatig het gevoel hebben dat alles ons bij de handen afbreekt. Al dat moois waar we soms grip op denken te hebben, verdwijnt ook zomaar weer als sneeuw voor de zon. “Dat wat we doen is nog niet eens een druppel op een gloeiende plaat”, zucht één van mijn collega’s. Ik voel het mee tot in mijn tenen.

Nou, lekker depressief zooitje, zul je misschien denken. En dat klopt! We zitten hier met z’n allen gewoon even depressief te zijn. Rock bottom. In het donker. Hulpverleners die niet weten hoe zichzelf te helpen. En we kunnen niet anders dan stil zijn. 

In de verte klinken kerkklokken. Het doet me denken aan een begrafenis. Misschien wel de begrafenis van onze illusies..

Een collega laat een liedje horen.

I'll just be quiet

Let You speak through the silence

Here I am, no more hiding

You are in this moment, I won't fight it

I'll be quiet

I don't need to know what comes next

Tomorrow's in Your hands

I can trust You with my future

'Cause You're already there

Het voelt voor mij alsof op dat moment de Hemel even de aarde raakt. God die inbreekt in onze stilte. Wij met elkaar. Hij met ons. En nee… alle lastige gevoelens zijn daarmee niet verdwenen! Het voelt nog steeds donker en zwaar. Uitzichtloos. Zonder richting. En tóch wordt het ook weer een beetje licht. Voelt de zwaarte draaglijker. Komt er richting doordat we eraan herinnerd worden naar Wie we moeten blijven kijken, om niet te verdwalen in onze eigen uitzichtloosheid. Er is helemaal NIKS opgelost en tegelijk is alles anders. 

Zo nemen we afscheid. Ieder gaat zijn/haar eigen weg. Ook ik. Met een illusie armer en een ervaring rijker. Precies de plek waar ik zijn moet en van waaruit ik ook deze week weer - in al mijn menselijkheid en onmogelijkheid - met hernieuwde moed mijn werk kan doen. Misschien wel minder dan die druppel op de gloeiende plaat. En toch doe ik het ervoor. Al lost het vóór mijn ogen op en blijf ik verliezen. Omdat ik geloof dat als de Hemel de aarde raakt.. niks verandert in alles, dood verandert in leven en verliezen verandert in winnen. Niet omdat ik of wij.. maar omdat HIJ! 

Aline

Psychosociaal Therapeut

bij Therapiepraktijk Onderweg