Doodgewoon leven...

Ik verveel me. Op dit moment sta ik aan het begin van een weekje vakantie en hoewel er genoeg klusjes (en klussen) te doen zijn, word ik overladen met een gevoel van saaiheid. Hoe langer ik saai zit te zijn hoe meer mijn ontevredenheid groeit. Is dit nou leven?

Terugkijkend bestaat mijn leven uit nogal wat spektakel en drama. Ik heb daar lang mijn kiezen voor op elkaar geklemd. Daarna heb ik erover geklaagd, gezeurd, gepiept, en op den duur écht gehuild, getreurd. Van diep zelfmedelijden waar ik af en toe behoorlijk in kon zwelgen tot echt aannemen dat ik gewoon slachtoffer ben geweest in bepaalde situaties en dan de pijn daarover serieus nemen en me laten troosten. Het waren jaren van hard werken aan mezelf en nu er veel gevochten, gehuild, gerouwd en geheeld is, zit ik ineens regelmatig op de bank met een gevoel van leegte, saaiheid… ‘dit is het dus’. Zo ook vandaag.

Het is alsof ik op de bodem van het leven terecht ben gekomen. Niet zielig, niet ellendig. Gewoon op de bodem. Hier ben ik dan. En weetje.. iets aan die bodem is echt fijn. Het is er rustig. Stevig. Stil. Het is er Goed. En ondertussen maakt het me ook nog wat onrustig. Want nu kom ik uit bij Leven. Daar waar ik altijd geleefd werd door het spektakel dat me overkwam of dat ik opzocht, word ik nu uitgedaagd om te kiezen mijn leven te Leven. Mijn gewone, eenvoudige, niet spectaculaire leven. Want dat is het. Zo gewoon als het maar zijn kan!

Ik vind dat op de één of andere manier best spannend. En dit is wat ik vaker tegenkom wanneer ik met mensen werk die zich zo langzamerhand wat beter gaan voelen. Soms geven problemen, vaste patronen, angsten en allerlei andere lastige gevoelens ook een bepaalde houvast. Het voelt vertrouwd. Het lijkt vaak verweven met onze identiteit. “Ik BEN nu eenmaal zo..” zeggen we dan. En hoewel we van die nare, lastige gevoelens af willen, houden we er soms onbewust ook aan vast. Vaak bieden ze ons op een bepaalde manier bescherming. En daarnaast is terecht komen in iets nieuws of in de saaiheid en leegte best eng. We zouden ons- zelf er wel eens tegen kunnen komen. En wat is er dan nog van ons over? Wie zijn we dan eigenlijk écht?

Op dit moment zit ik me af te vragen wat ik nu precies zo spannend vind.. en het zou weleens iets te maken kunnen hebben met het vertekende beeld dat ik heb meegekregen over hoe het leven (of hoe ik) zou moeten zijn. Deze beelden komen niet alleen uit de ervaringen die ik al vrij jong heb opgedaan, maar ook vanuit de maatschappij zoals deze nu is. Want wat is het een hysterische toestand geworden!! De één moet nog leuker en bijzonderder zijn dan de ander. Heel social media staat vol met ‘kijk mij eens’ (en ja, ik deed en doe daar zelf aan mee he). Zelfs wanneer iemand met zijn of haar kwetsbaarheid komt, wordt dat vaak gemaakt tot een geweldige prestatie (waarbij je je af kunt vragen hoe kwetsbaar het dan nog is).

Vergeleken met al dát spektakel is de bodem waar ik nu zit écht heel saai, koud en grijs. Eerlijk gezegd denk ik dat niemand die op social media rondneust denkt ‘jaaaah, dat wil ik ook’ want het is gewoon niet bijzonder. En nee, ga er nu ook niet iets bijzonders van maken.. er is echt geen reet aan! Maar hoe langer ik hier zit, hoe dankbaarder ik word. Want wat ik op deze plek tegenkom, saai op de bank, met mezelf (oké.. en met mijn kat), is EENVOUD. Het leven is hier zó eenvoudig. Dit betekent niet dat het altijd leuk voelt of dat ik 24/7 vrolijk ben. Maar het is Leven. En soms bestaat dat gewoon uit: de dagen doorkomen. Eén tegelijk. Zonder allerlei happy-de-peppie toestanden, zonder grote drama’s, zonder intense emoties. Maar gewoon. Leven. Ademen. Eten. Naar de wc gaan. Slapen. Opstaan. Rondje wandelen. De kat aaien. Misschien eens iemand bellen. Op de koffie gaan. Ohja.. en boodschappen doen. Gewoon omdat dat moet. Zonder dat alles hysterisch leuk hoeft te zijn. Zonder ‘intens genieten’ of 'zó geweldig-fantastisch' wat tegenwoordig overal schijnt te moeten. Nee gewoon. Doodgewoon Leven.

En misschien dat je daar dan in die lege, grijze stilte een vriendschap opbouwt. Een vriendschap met de persoon die mogelijk zijn of haar hele leven al op je zit te wachten... die niet tevoorschijn durfde te komen omdat hij of zij zich niet altijd (of misschien wel nooit) spectaculair, optimistisch, sterk of leuk genoeg voelde... namelijk: JIJ!

Ik wens je het Goede met jou in jouw leven. En als je dan toch eens per ongeluk hysterisch loopt te genieten? Geniet er dan ook echt van! Want dat is natuurlijk niet verboden ;))

Aline

Psychosociaal Therapeut

bij Therapiepraktijk Onderweg