Als troost de plank misslaat..

Aline Dijkgraaf
2 dagen geleden
4 minuten om te lezen

“Houd vol, houd vol, Hij laat niet los” schalt door het gebouw. Een aantal mensen lijkt er bijna vredig bij op te stijgen. Handen gaan de lucht in. Een glimlach op zachte gezichten. En ik..? Ik voel mijn irritatie met iedere noot groeien. “Nee”, denk ik, “HIJ laat niet los. Dat klopt. Maar how about de mensen? Waar zijn de mensen in tijden van nood?!”

Want we kunnen leuk over waarheden zingen - die ik ook écht geloof - maar als we ze gaan gebruiken als een aai-over-de-bol, een het-komt-wel-goed-schatje, om vervolgens elkaar gewoon weer vrolijk te vergeten, dan gaat er volgens mij toch echt iets mis.

Iedere week tref ik in mijn werk betraande gezichten. Tranen die iets zeggen over de pijn van eenzaamheid. Over zich veroordeeld, vergeten of niet begrepen voelen. Het gevoel er niet bij te horen, mislukt te zijn en/of er alleen voor te staan in dit leven. Een eenzaamheid die soms iemand zo ver kan brengen dat een overstap naar de dood aanlokkelijker voelt dan te kiezen voor dit leven. Liever dood dan leven met een chronische pijn van onbegrepen en verlaten zijn. En geloof me; het grootste deel van deze mensen heeft gewoon mensen om zich heen, maar ervaart daar zoveel oordeel, onbegrip, afwijzing of verlatenheid midden in het ‘contact’ dat het gevoel van eenzaamheid onvermijdelijk is.

En zeg nou eerlijk.. hoe eenvoudig is het eigenlijk om er voor elkaar te zijn door alles heen? Wanneer je een medemens treft waar het niet goed mee gaat. Waar problemen niet eenvoudig op te lossen zijn. Of als deze mens niet meer in staat is om ermee om te gaan. Het hem/haar misschien wel de kracht ontbreekt? Je zelf mogelijk ook al de nodige uitdagingen ervaart in jouw leven. Of je juist eindelijk ‘wel lekker’ gaat en je dat gevoel niet kwijt wilt. Hoe is het dan met onze betrokkenheid? Met ons geduld? Met onze zorg? Is het dan soms ook niet makkelijk om het boeltje maar af te schuiven op God? Een “ik bid voor je” of “Hij houd je wel vast” en “dan kan ik weer door met mijn leven.”? Dat laatste zeggen we natuurlijk niet hardop, maar we denken het soms wel. Bewust of onbewust.

Met alle respect naar de vaak goede bedoelingen(!), maar als je te snel aankomt met 'troostende' teksten als “God laat je niet los” dan kan dat soms de plank behoorlijk misslaan. Het kan maar zo overkomen als een goedkoop ticket naar afpoeiering. Het is niet voor niks dat God in Gen 2: 18 zegt: “Het is niet goed dat de mens alleen is.” Over alles wat Hij gemaakt had, zei Hij dat het goed was. Behalve over het alleen-zijn van de mens. En dus maakte hij een medemens. Een “iemand tegenover” zoals de Herziene Statenvertaling zo mooi zegt. Want wij hebben naast God óók mensen nodig. Iemand die anders is dan wijzelf. Zodat we kunnen ontmoeten, ons kunnen spiegelen, afzetten, aan elkaar kunnen leren, elkaar kunnen troosten en zo samen groeien in het oefenen van de Liefde.

Dit ontstaat niet door simpelweg een groep mensen bij elkaar te zetten en hen te vertellen dat ze lief tegen elkaar moeten zijn. Nee, dit ontstaat wanneer we het gaan aandurven om IN de ontmoeting - of dit nu met 1, 2 of 200 anderen is - aanwezig te zijn. Met ons hele zelf. Ons onvolmaakte hele zelf. Geen maskers. Eerlijk worden, durven botsen, naar onszelf kijken, ons hoofd buigen, ons inleven in de ander, meebewegen, herkenning zoeken, onszelf laten zien in onze valse motieven, kwetsbaarheid en angst én in ons onvermogen. Dat is hard werken!! Een werkje wat ons meestal niet heel makkelijk afgaat, omdat we als mens nu eenmaal gericht zijn op onszelf en op comfort. Het werk - laat ‘je’ maar even weg - gaat daarbij ook nog eens langs een lading trots en angst.

Maar juist voorbij die trots en IN onze angst, kunnen we de verbinding weer vinden met de ander (en daarmee trouwens ook met onszelf). Volgens mij is dat wat er bedoeld wordt met “je naaste liefhebben als jezelf”. (H)erkennen hoe dat wat bij de ander speelt ook in jou speelt of kan spelen. Daar eerlijk over worden. De ander niet veroordelen, maar er letterlijk naast gaan staan. Meebewegen, soms richting wijzen. Altijd vanuit liefde en gelijkwaardigheid. Dat kost moeite. Het doet pijn. Het vraagt moed. En de vraag is of jij het aan wilt gaan. Of het je wat mag kosten. Ook wanneer het niet spectaculair is, niet zichtbaar en niet geprezen door je omgeving. Maar wanneer het een klein gebaar is in het verborgene. Jij met de ander. In de nabijheid én onder de zegen van Hem die nooit loslaat.

Stel je voor..

dat niemand

alleen zou zijn

omdat we luisteren

troosten, steunen

elkaar vasthouden

door alles heen

en samen opkijken

naar de grote Aanwezige

die altijd is en nooit loslaat

stel je voor..

dat Jezus dit bedoelde