- 2 mei 2018

Omgaan met boosheid

Amy heeft pijn. Een onverwacht bezoekje van een paar losgebroken koeien zorgde bij haar voor zoveel paniek, dat ze tegen de muur van de stal op is gerend. Over blinde paniek gesproken... Ze uit het op een niet zo gezellige manier. Namelijk BOOS. Kom niet aan mijn lijf, want ik eet je arm eraf- dat soort boos.

Ik begrijp haar reactie en tegelijk kan het natuurlijk niet zo zijn dat ze daadwerkelijk stukjes mens gaat eten. Dus ik doe het hoognodige aan verzorging, begrens haar langs scherende tanden en laat haar verder met rust.

"Voordat ik het weet schrik ik, wordt ik ook boos

en zit ik met de ander in gevecht."

Hoe vaak komen we dit in contact met mensen ook niet tegen? Dat mensen boos zijn of boos doen en dat er eigenlijk pijn onder zit? En hoe moeilijk is het dan nog door de boosheid heen te kijken, op zoek te gaan naar de reden erachter? Ik kan dat soms nog best een klus vinden. Vooral wanneer de boosheid van de ander raakt aan mijn eigen pijn. Voordat ik het weet schrik ik, wordt ik ook boos en zit ik met de ander in gevecht. Zo blijft dat waar het echt over gaat bedekt. Namelijk de pijn. En een echte ontmoeting tussen twee mensen blijft uit...

Wat kan het moeilijk zijn om pijn te voelen. Toe te laten. Er over te huilen. En het te delen met een ander. Wat kan het andersom soms moeilijk zijn om bij de ander te zijn, in het lijden, zonder dit meteen weg te willen maken. Moeilijk omdat het je vaak juist stil zet bij je eigen pijn. Ben je bereid deze te voelen? Of wil je er met alle geweld bij weg?

"Wat is het fijn als iemand het riscio durft te nemen

om achter mijn boosheid te kijken."

Ik heb mogen ervaren hoe moeilijk én hoe helend het is als ik mijn pijn insluit. Als ik kan zeggen "oké, het doet gewoon zeer". En hoe fijn het is als ik er welkom mee ben bij de ander. Als de ander met mij, bij mijn pijn wil zijn. Het niet probeert weg te maken met allerlei (vaak echt goedbedoelde!) opbeurende opmerkingen, maar gewoon bij me is. Wat is het belangrijk om ook met dít stukje van mezelf te mogen komen. En wat is het fijn als iemand het risico durft te nemen om achter mijn boosheid te kijken.

Ondertussen vergt het van mij ook iets als ik de ander toe wil laten in mijn pijn. Namelijk moed. Moed om te laten zien wat er achter mijn boosheid zit. Om te komen met mijn kwetsbaarheid en me niet langer te verschuilen achter een boos masker. Zodra ik die beweging maak, ga ik de pijn voelen en begrijp ik meteen waar ik die boosheid zo voor nodig heb gehad. Ik was gewoon bang voor de pijn. Bang voor de kwetsbaarheid. Boos zijn is vaak een manier om de pijn niet te voelen. Net zoals Amy zichzelf verdedigt om te voorkomen dat ik haar pijn zal doen. Niet altijd handig in contact, maar zó logisch!

"Als ze boos doet, heeft ze vast gezelschap nodig."

Met dat ik dit schrijf realiseer ik me dat ik Amy uit de weg ben gegaan in de dagen erna. Laat haar maar even, dacht ik. Als ze zo boos doet, heeft ze vast geen zin in gezelschap. De paarden doen dat gelukkig anders. Ze laten haar met rust en tegelijk gaan ze haar niet uit de weg. Ze blijven bij haar. Amy mag er gewoon zijn. Ook al is ze even niet zo vrolijk als anders. Het lijkt bijna een "als ze zo boos doet, heeft ze vast gezelschap nodig". Hoe zou het zijn als wij dit een beetje meer zouden meenemen in ons contact met mensen? Durf jij het risico aan?