Van "Ik wil dood" naar "Ik wil leven".
Ik heb jaren lang dood gewild. Ik zag de lol niet in het leven. Het lukte me maar niet te begrijpen wat er zo leuk aan was. Oh ik kon wel lachen hoor en een beetje gek doen. Maar ondertussen trok de dood. Voelde ik me dood. En bij de minste of geringste tegenslag wenste ik me dood. Het was alsof ik al met 1 been (oké, soms 2) in het graf stond.
Het heeft heel wat jaren van therapie gekost, voordat ik ontdekte dat mijn strijd met het leven eigenlijk een verlangen naar Leven was.
Een therapeut zei mij eens: “Ik geloof dat niemand ten diepste dood wil. Iedereen wil leven. Dus ook jij.” Ik ben daar woest om geweest! Hoe kon hij dat beweren?
IK WILDE ECHT DOOD! DAT VOELDE IK TOCH?!
Nu, jaren later, kan ik gelukkig toegeven dat het klopte. Er was in mij een intens verlangen om voluit te kunnen leven. Maar ik zat gevangen in mijn geschiedenis, verstrikkingen en patronen. En niet in de laatst plaats zat ik gevangen in mijn angst. In de angst voor de pijn over de realiteit van mijn leven. Deze voelde niet te doen... dus dan maar liever dood.
Al op vrij jonge leeftijd ben ik dus (onbewust) gestopt met Leven. Ik ben mijn adem zoveel mogelijk in gaan houden, zette zo mijn gevoel op slot en ging op standje overleven. Met als gevolg dat ik eigenlijk levend doodging. Ik raakte in een bevroren toestand. Toen ik in die toestand, totaal wanhopig en klaar met het leven, terecht kwam bij een goede therapeut, begon ik heel langzaam weer een beetje te ontdooien. Er begon weer iets te stromen.
HET LEVEN KREEG WEER KANS.
Dit klinkt natuurlijk erg fijn - en dat is het grotendeels ook! - maar ik weet niet of je wel eens gevoeld hebt hoe het is wanneer je bevroren vingers of tenen weer ontdooien..? Dat doet PIJN! Zo was het ook toen ik weer iets van Leven begon te voelen. Ik ging ontdooien en dat deed pijn. Er was moed voor nodig om mijn pijn onder ogen te komen. Om het aan te gaan. En ondertussen was dit precies wat ik te doen had. Eerlijk is eerlijk..
IK HAD HET VOOR GEEN GOUD WILLEN MISSEN!
Omgaan met pijn is een rotklus. Iedereen wil er van weg. Enneh.. ik ook. Nog steeds hoor!
Want ook al voel ik nu eindelijk dat ik écht graag wil leven, zodra het leven weer eens flink zeer doet, is alsnog het eerste wat ik schreeuw naar God: “Haal mij maar op! Ik ben er klaar mee! Als het zo moet, dan liever dood.” Ik denk trouwens dat Hij er inmiddels liefdevol om glimlacht. Hij weet wie het zegt.
Toch is er ook een groot verschil met jaren terug. De dood wint niet langer!
Ik weet nu wat ik te doen heb, wanneer ik de pijn in mijn leven even niet trek.
Iets wat ik nooit zelf had gekund, en nog altijd niet kan, zonder hulp van anderen.
Ik ben de mensen die er hierin voor mij waren én zijn enorm dankbaar.
En graag ben ik er ook voor JOU! Jij die dit nu leest en je herkent in mijn verhaal.
Er is hier een plek voor jou om weer te leren leven. Je hoeft zelf niet te weten hoe.
Je hoeft alleen maar te komen met jou.
Ik nodig je uit!
