Bloemetje

Ik heb mijn auto nog maar half geparkeerd of ze staat al ongeduldig aan de andere kant van de deur. “Hallo!” roept ze met een blij gezichtje. Ik moet grijnzen om haar bos wilde haren en haar vieze snoet. Ze begint meteen een heel verhaal af te steken terwijl de deur van mijn auto nog dicht zit. Ik hoor iets over een pony en water en zo gaat het nog even door. Totdat het haar toch écht te lang duurt. “Kom je er nog uit?” vraagt ze. “Ja hoor, ik kom eraan.”

Ik stap uit en ze praat enthousiast verder. Ik kan niet alles volgen, maar dat lijkt haar niet te boeien. Het feit dat ik naar haar kijk, glimlach en af en toe “oh ja?” zeg, is kennelijk genoeg reden om er mee door te gaan. En dan is het ineens even stil.. ze kijkt opzij, staart wat in de verte en vervolgens springt ze op! “Oooooh bloemen!” roept ze enthousiast. Ze rent erop af, plukt een piepklein bloemetje en komt deze met een grote glimlach brengen. “Voor jou”, zegt ze. “Deze moet jij in het water zetten”. Ik bedank haar voor het mooie bloemetje en beloof haar om het water te geven. En weg is ze weer. Tijd voor andere dingen die belangrijk zijn als je 3 bent.

Tsja.. en wat doe je dan als eerste wanneer je thuiskomt? Dan ga je op zoek naar een vaasje voor dat - inmiddels toch wat verlepte - bloemetje. En je zoekt je ongans, omdat zulke kleine vaasjes nu eenmaal niet bestaan. Terwijl ik het bloemetje uiteindelijk maar in een maatschepje zet, bedenk ik me dat dat eigenlijk wel zou moeten. Eigenlijk zouden er hele kleine vaasjes gemaakt moeten worden voor bloemetjes als deze. Want wie het kleine niet eert…