Een slechte versier-'truck'

Tevreden fiets ik van mijn werk naar huis. Een beetje dromerig. Turend over de weilanden, links en rechts. Tot ik halverwege de lange smalle weg naar mijn huis een supersonische grote boeren machine aan zie komen! Geen idee hoe zo’n ding heet, maar een normale trekker is het niet. Het gevaarte neemt de hele weg in beslag en ik besluit galant te zijn en ruimte te maken.

Ik zie al voor me hoe ik dan straks in het voorbijgaan vriendelijk mijn hand op zal steken en ook zeker zo’n hand terug zal zien achter dat raampje, hoog daar boven. Want ‘zo doen wij dat hier’. Goed. Met een nu al tevreden glimlach op mijn gezicht, stuur ik mijn fiets richting de smalle berm. Het gras is wat hoog en ik ga niet heel ver opzij kunnen vanwege een stroomdraadje dat het weiland scheidt van de weg. Maar oké, het moet vast genoeg zijn om dat enorme voertuig te laten passeren.

Ik zoek een plekje in de berm waar het gras al wat plat is en met dat ik de remmen inknijp en mijn voet naar de grond breng, denk ik nog heel even ‘misschien handig om ook even mijn kont van het zadel te halen’.. Maar ik vind dat toch teveel werk en het ziet er vast veel nonchalanter (lees: leuker) uit als ik alleen mijn tenen aan de grond zet.

Zo gedacht, zo gedaan. Mijn voet reikt naar het gras en zoekt de grond. Gevonden! Daar is bodem. En mét dat ik denk dat ik kan leunen, blijkt die grond enorm schuin af te lopen, verlies ik mijn evenwicht en val ik met fiets en al OP het stroomdraad, ondersteboven in de wei! Ik wil snel opstaan om het nog enigszins elegant te laten lijken - de illusie ook dat dat zou kunnen! - maar er is geen redden meer aan. Ik lig er super debiel bij! Mijn rechterbeen ligt onder de zware fiets en mijn linker hangt onhandig in de lucht. De grond waar ik op lig loopt ook nog wat af, dus snel overeind krabbelen.. nee hoor! Ik moet hier gewoon liggen.. slachtoffer zijn van de zwaartekracht.. en de hele vertoning lijdzaam ondergaan. In een poging mijn eer nog een béétje te redden, steek ik mijn handen op naar de boer.. zo van ‘ik weet het ook niet’ en ik begin te lachen. Hij komt uit zijn gevaarte en giert: “Tis maar goed dat er geen stroom op dat draad staat!” “Nee inderdaad! dan was het pas écht @#% geweest”, lach ik mee. Ik worstel mezelf onder de fiets vandaan en murmel met enige zelfspot een ‘nou, lekker gênante vertoning dit’. “Ja”, zegt hij, “ik dacht al, ze is wel héél enthousiast”. Er floept nog een slechte grap uit mijn mond - werkelijk waar, ik zou daar af en toe een slot op moeten zetten! - en klim weer op mn fiets.

“Ben je wel oke?” vraagt hij nog.

“Ja hoor! Behalve wat ego- schade gaat het PRIMA!”

Ik trek het elastiek uit mijn haar, zodat de knot die inmiddels op half 7 hangt de vrijheid krijgt. Hopend dat het er los beter uitziet dan uitgezakt - en nee, dat doet het niet.

“Ik wacht wel even tot je voorbij bent voordat ik ga rijden” zegt hij grappend.

“Goed idee. Dat is vast een stuk veiliger.”

"Fijne dag nog!" "Jo, jij ook!"

De dooie punten van mijn kapsel wapperen wild om mijn hoofd als ik naar huis fiets. Ik besluit er schijt aan te hebben. Leuk haar kan me toch niet meer redden. Dit was echt de slechtste en meest onvrijwillige 'versiertruc' ooit. Maar in één ding had ik wel gelijk: met één voet aan de grond, zag het er inderdaad een stuk leuker(!) uit.