Hallo

Er komt een man aan op de fiets. Ik voel meteen een “oh nee he” in mijn lijf. Hier heb ik echt helemaal geen zin in. Ik heb een beetje een off-day en wil liever even geen mensen zien.

Maarja, geen ontkomen meer aan. Ik heb hier niet de kans om een paar bosjes in te duiken of gauw een zijpad te nemen. De ontmoeting gaat hoe dan ook plaatsvinden.

Snel overleg ik in mezelf wat ik ga doen. Ik kan natuurlijk strak naar de grond blijven staren.. maarja, wil ik hem dan keihard, onbeleefd gaan negeren? “Ja!” roept iemand in mij. “Joh, je kunt toch best even hoi zeggen” klinkt een ander stemmetje. Dilemma.

Veel tijd om na te denken heb ik niet meer, want hij heeft een behoorlijk tempo en komt rap dichterbij. Net voordat hij me passeert, waag ik het toch om even schuin onder mijn wenkbrauwen vandaan omhoog te kijken.

“Halloooo!” klinkt het enthousiast. Het komt er een beetje zingend uit. De vriendelijkheid en warmte in zijn stem verrassen me. Het lijkt wel alsof hij het écht leuk vindt om me te zien.

Uit alle macht probeer ik nog een even vriendelijk hallo terug te zingen, maar het is wel duidelijk dat ik zijn enthousiasme vandaag niet kan evenaren.

En dan is het moment ook alweer voorbij. Terwijl ik deze vluchtige ontmoeting op me in laat werken, komen er ineens tranen. Dit was precies wat ik nodig had vandaag. Even gezien worden, een beetje vriendelijkheid. Hoe simpel en klein kan het zijn.

Ik neem me voor om deze hallo door te geven aan de eerste de beste vreemdeling die ik tegenkom.. en die probeert de bosjes in te duiken, die snel een zijpad wil nemen of strak naar de grond blijft staren, maar dan toch ineens schuin onder de wenkbrauwen vandaan omhoog kijkt..

"Halloooo!"