Kende ik haar maar..

Op de antenne van de radio staat al weken een opgerolde kindertekening. Een lichtgroene met een gekleurd strikje zorgvuldig eromheen geknoopt. Een tekening van een onbekend jongetje. “Ik heb een dinosaurus getekend” staat er bij geschreven. Wel fijn, want zo wordt het plaatje toch wel wat duidelijker. De tekening moet bewaard worden. “Hij moet in een lijstje!”, zei mevrouw een paar weken terug. Ik denk dat ze dat plannetje inmiddels weer een beetje vergeten is, want hij staatnog steeds bovenop de radio. Maar weggegooid is hij zeker niet!

Tijdens de koffie krijg ik een stapel kaarten in handen gedrukt. “Kijk, die heb ik allemaal gekregen. Ik ken ze niet eens”.

Ik wist het al, maar reageer opnieuw verrast met haar mee. “Wat leuk zeg!”. Ze glimlacht. Ik lees er een paar voor. Ze hoort ze voor het eerst. Of nou ja… vorige week hoorde ik de wijkverpleegkundige over diezelfde kaartjes zeggen: “U hebt kaartjes gekregen. Zal ik ze voorlezen?”

“Oh wat leuk. Maar waarom dan? Ik ben toch niet jarig?”

“Nee dat doen mensen om te laten weten dat ze aan u denken in deze tijd.”

“Oh”

De verpleegkundige leest het verhaaltje voor dat op het kaartje staat. Een korte tekst met lieve woorden van een compleet vreemde. Ze eindigt met: “U bent een kanjer”.

“Hoe weten ze dat nou?!” roept mevrouw verontwaardigd, “ze kennen me helemaal niet!”

Ik moet grinniken. Nee dat klopt.. hoe weten ze dat nou? Goeie vraag!

Misschien wel gewoon omdat u iemand bent, denk ik stilletjes vanuit de andere kamer. Omdat u er toe doet. Omdat u waardevol bent. En omdat niemand in deze tijd vergeten mag worden. Juist de mensen voor wie de eenzaamheid extra zwaar, pijnlijk én vooral heel erg verwarrend is. Daarom.

Ook ik lees even later een kaartje voor met “groetjes van Meike”. Mevrouw zucht. “Ik ken geen Meike. Kende ik haar maar, dan kon ik haar een kaartje terugsturen om te bedanken”. “Ja kon dat maar he..” zucht ik met haar mee.