- 23 okt. 2020

Over brillen, mondkapjes.. en HOOP

Met beslagen brillenglazen zoekt ze op de tast naar de cijfers van de pinautomaat. “Dit werkt echt voor geen meter!” roept ze, terwijl ze geïrriteerd naar haar mondkapje wijst. “Nee, dat klopt” grijns ik. “Dat is precies de reden waarom mijn bril nog in de auto ligt.”

Ik heb geen idee of ze lacht.

De cassiere gaat er meteen op in. Ze vertelt hoe zij momenteel iedere dag met hoofdpijn thuis komt. We zitten zo al gauw wat te mopperen met elkaar. “He wat naar.. ja, stomme mondkapjes.. toch minder zuurstof.. maarja.. het is allemaal wat”.

Ik heb geen idee hoe serieus zij er bij kijken.

In een poging het op mijn EEUWIG onhandige manier nog een beetje luchtig te houden, flap ik er met een raar stemmetje uit: “Nou, straks hebben we allemaal een hersenbeschadiging, maar in ieder geval géén corona!”

Volgens mij lachen we alledrie.

Eenmaal buiten zie ik dezelfde mevrouw lopen. Dit keer zonder mondkapje. Haar bril staat alweer een stuk helderder op haar hoofd. Ik zie haar mond, haar kin, de kuiltjes in haar ietwat gevulde wangen, ik zie haar ogen.. “Wat een leuk mens om te zien” denk ik bij mezelf. En ik schrik er haast een beetje van hoe anders ik me haar had voorgesteld even daarvoor.

Het is een rare wereld..

waarin ik soms intens verdrietig wordt van de realiteit

waarin ik mijn angst elke dag weer in de ogen kijk

waarin ik doodmoe wordt van discussies over mondkapjes

en ik soms recalcitrant wil niezen om te kijken hoeveel mensen wegduiken

Het is een rare wereld..

waarin ik wil blijven lachen, op de grens en soms erover

waarin ik wil vertrouwen op een God, groter dan mijn angst

waarin ik achter mondkapjes en beslagen brillen wil blijven kijken

zodat ik MENSEN kan ontmoeten, “Hé.. hoest eigenlijk met jou..?”

Het is een rare wereld..

waarin ik weiger de LIEFDE op te geven!