17 nov. 2022

Therapie is zinloos...

Ik hoor het zo vaak: “Ja, therapie.. dat heb ik al eens geprobeerd. Heeft niks geholpen.” Of: “Het heeft eventjes geholpen, maar daarna kwam het probleem gewoon weer terug. Het heeft toch geen zin..“. En ik denk dat dat klopt. Tenminste.. als jouw doel met therapie is om perfect te worden, vrij van angsten, verdriet, boosheid.. of misschien liever nog: volmaakt gelukkig.

Wanneer je therapie volgt om van je problemen af te komen of te veranderen in iemand die ineens geen last meer heeft van allerlei ingewikkelde gevoelens en problemen, dan kun je er maar beter mee ophouden. Dat gáát namelijk niet. Je bent een mens en je leeft in een gebroken wereld. Je hebt dingen meegemaakt in je leven - ook onbewust! - die beschadigend voor je waren. En dus kun je je niet altijd gelukkig voelen.

Volgens mij is het grootste probleem in de wereld, en helaas met regelmaat ook in therapieland, dat we mensen de illusie geven dat ze zichzelf op wilskracht kunnen en moeten veranderen in iemand anders, weg van wie ze daadwerkelijk zijn. Eigenlijk zo verdrietig, want daarmee zeggen we min of meer: “Zoals je nu bent, ben je niet goed genoeg.” En: “Als je je zo rot blijft voelen, dan heb je niet hard genoeg je best gedaan om eruit te komen.” Wanneer je mensen de moed wilt ontnemen, dan is dit de manier..

Oké, lekker bemoedigend. We kunnen dus nooit veranderen en moeten alles maar gewoon accepteren?

Nou, ja en nee..

Wat er in de eerste plaats nodig is, is onder ogen leren komen wie je BENT. De waarheid over jezelf ontdekken. Gaan begrijpen waarom je voelt wat je voelt, doet hoe je doet. Daarvoor zijn de liefdevolle ogen van een ander hard nodig. Als je liefde kunt ervaren voor wie je bent, ook in alles wat stuk is, en daardoor je gebrokenheid kunt aannemen en er met mildheid naar kunt kijken, dan gáát er iets veranderen. Nee, niet omdat jij zo hard je best doet om anders te worden dan je bent. Niet omdat de ander jou gefixt heeft. Maar omdat jij leert leven met wie je bent en kunt ontdekken en ervaren dat je genoeg bent als jezelf.

Voor deze ontdekkingstocht is een plek nodig, waar je welkom bent met alles wat er in je is. Ook met de meest moeilijke, schaamtevolle, 'zwakke' of lelijke gevoelens en gedachten die er in je zijn. Hoe fijn zou het zijn, als jij komt met jezelf, met je kwetsbaarheid, en je geen ogen van afwijzing tegenkomt, maar ogen van welkom? Hoeveel draaglijker zou het leven dan worden?!

Ik weet dat ik het hard nodig heb gehad en nog altijd nodig heb. Ook ik ben zo’n onvolmaakt mens dat vaak maar wat aan hannest in haar leven. Ik heb delen in mij waar ik me voor schaam en waarvan ik denk: “Als iemand dit van mij zou weten, dan… “. Gelukkig heb ik inmiddels wat mensen om me heen waar ik het welkom voor mij ken. Waar ik liefde kan ervaren als het houden van mijn schaduwkanten mij zelf even niet zo goed lukt.

Ben jij nou ook op zoek naar zo’n plek? Waar je niet hoeft te veranderen in iemand anders, maar juist mag leren zijn wie je bent, zodat het anders wordt? Weet je WELKOM!

Ik loop graag een stukje met je mee.

Naast jou.

Ik net als jij.