Bakkie troost

“Wil je koffie?”

“Nee, ik ga eerst even wat doen en dan drinken we straks koffie, goed?”

“Aah meissie, rustig aan hoor. Je werkt altijd zo hard.”

Ik voel me juist een beetje schuldig omdat ik wat aan de late kant was vanmorgen en uitlopen me vandaag niet echt gaat lukken. Het leek me dan ook een goed idee om dit keer niet met koffie te beginnen, maar direct aan de slag te gaan. Dan trek ik mijn werktijd weer een beetje recht. Mevrouw is het daar niet mee eens. Ze stiefelt achter me aan naar de slaapkamer.

“Moet je koffie?” vraagt ze nog een keer.

Ik weet niet of ze de eerste keer alweer vergeten is of dat ze het gewoon nog een keer probeert.

“Nee, nu niet. Ik doe eerst even het bed en de badkamer. Straks koffie, goed?”

“Maar je moet wel wat drinken.”

“Ja, dat doe ik ook. Straks.”

“Hmmm.”

Ze blijft staan en terwijl ik het bed afhaal begint ze te praten over het virus, mondkapjes en afstand houden. Het is duidelijk dat ze het allemaal bijzonder vervelend vindt.

“En dan mag knuffelen ook al niet” zegt ze verontwaardigd.

“Ja stom he?” zeg ik. “Maar gelukkig mag ik nog wel langskomen, dus we kunnen in ieder geval een beetje kletsen”. “Maar je staat veel te ver weg!”

“Ja, niet fijn he? Maar we kunnen zo wel praten toch?”

“Dat wel.”

Het is even stil..

“Ik ga je straks gewoon knuffelen hoor!” zegt ze ineens demonstratief.

Ik grinnik om haar vastberadenheid en voel tegelijk ook de pijn van haar frustratie. Het raakt aan mijn eigen pijn. Wat zou ik haar graag gewoon even een dikke knuffel kunnen geven!

Veel tijd om er bij stil te staan krijg ik niet.

“Wil je koffie?” vraagt ze voor de derde keer. “Nee, nu nog niet. Ik ga eerst nog even de badkamer doen”.

Ze moppert. “Nou, ik ga koffie zetten. En dat ga je drinken. Of je nou wilt of niet!”

Ik schiet in de lach!

Hoog tijd om ergens ja op te zeggen volgens mij..

“Lekker!” zeg ik snel. “Zet maar vast. Ik kom er zo aan.”

Als we toch niet mogen knuffelen, dan maar een bakkie troost.